Η φάση με την ψυχική υγεία είναι από τη μια τρομερά ευτυχές που είναι τόσο εμφανές πως όλοι είμαστε ανασφαλής, από την άλλη δεν είναι τόσο εύκολο να λύσουμε τα θέματα μας. Προσωπικά ήμουν μαθήτρια σε μια Αντλεριανή ομάδα ψυχοθεραπείας για 3 χρόνια και τώρα κάνω ψυχανάλυση. Εννοείται το καλύτερο δώρο στον εαυτό μου είναι οι στιγμές αυτές της θεραπείας.
Ο καθένας θεωρεί πως η δική του σχολή θεραπείας είναι η καλύτερη και όσο και να απολαμβάνω να το παίζω, ειδική δεν είμαι. Από όλα όσα έχω διαβάσει, αυτά είναι τα αγαπημένα μου. Αλλά φυσικά εμπιστευτείτε τον ειδικό σας – εξάλλου εγώ δεν θα πάψω να πιστεύω πως το καλύτερο είδος βιβλίου για να μας συντροφεύει, φωτίζει, ξεκουνάει είναι τελικά το μυθιστόρημα – αυτό είναι για άλλο post όμως.
Ο καλύτερος τρόπος να μεταδώσω την σημαντικότητα της συγκεκριμένης λίστας είναι ξεκάθαρα να πω πως δημιουργήθηκε. Τα επέλεξα λοιπόν σε διάφορες φάσεις της ζωής μου και θα ξεκινήσω από την πιο παλιά ιστορία. Στην εφηβεία έχασα άδικα ένα σπουδαίο άτομο της ζωής μου και η ματαιότητα αυτή του θανάτου με σόκαρε. Θυμάμαι, η μαμά μού έδωσε να διαβάσω το Πολλές Ζωές Πολλοί Δάσκαλοι. Η ιδέα πως η ψυχή του ανθρώπου συνεχίζει να υπάρχει και μετά τον φυσικό θάνατο, με είχε ανακουφίσει και ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι πως θάνατος και ζωή πάνε πακέτο. Λίγο αργότερα και όντας στην εφηβεία, διάβασα το Φυλακές της Παιδικής μας ηλικίας, ένα βιβλίο ύμνος στην απομυθοποίηση του γονέα. Μέσα από αυτό ξεκίνησα να αγκαλιάζω την ανθρώπινη διάσταση των γονιών μου και να αποδεχτώ πως και εγώ με κάποιο τρόπο θα τα κάνω μαντάρα. Forgive and be forgiven.
*Καλό είναι κάπου εδώ να αναφέρω πως είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία, με γονείς που έκαναν ο,τι καλύτερο ήξεραν και μπορούσαν διαχειριζόμενοι τα δικά τους. Τα ψυχικά τραύματα είναι δικά μου και δεν αντιπροσωπεύουν την ικανότητα τους να με μεγαλώσουν και να με φροντίζουν σωματικά και ψυχικά.*
Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ξεκίνησα στην ομάδα, έπιασα το Ούτε να το σκεφτείς, ένα βιβλίο που ήταν η αρχή της κατάρρευσης κάποιων πεποιθήσεων που είχα και μου δημιουργούσαν κολλήματα. Λίγο μετά όμως κατέφτασε η πρώτη καραντίνα και κυριεύτηκα από φόβο και έτσι οι άμυνες σηκώθηκαν πάλι. Με το βιβλίο Φόβος ξεκίνησα πάλι να κάνω διαλογισμό και προσπάθησα να αγκαλιάζω τις φοβίες μου – ένα έργο πάρα πολύ δύσκολο. Ο κύκλος αυτός έκλεισε με το Μεταμορφώστε τη ζωή σας και το πως αντιδρά το σώμα στις ψυχικές πιέσεις – τότε ήταν που έκανε «τσα» και μια κοίλη που ευτυχώς πρόλαβα και επούλωσα χωρίς επέμβαση.
Τα επόμενα 5 βιβλία τα διάβασα λίγο πριν ξεκινήσω ανάλυση. Ξεκίνησα με το Ο Μύθος του Φυσιολογικού όπου ξεκίνησα να καταλαβαίνω τη χρόνια επίδραση του ψυχικού τραύματος στο σώμα . Το πάντρεψα με το Το Σώμα δεν ξεχνά για το πως το σώμα αντιδρά αυτόματα έχοντας αποθηκεύσει στη «μνήμη» του παλαιότερους αμυντικούς μηχανισμούς. Εκεί έκανε «κρα» το γεγονός πως είχα άλυτα θέματα που δεν μπορούσα να διαχειριστώ μόνη μου και οι μηχανισμοί που είχα χτίσει τελικά δεν με εξυπηρετούσαν καθόλου. Εκεί ζήτησα βοήθεια και στο μεταξύ διάβασα το Η Αδικία που Πληγώνει που μου ξεκίνησε να φωτίζει τα οικογενειακά μου παράπονα και πως αυτά τα μεταφέρω στις σχέσεις μου & το βιβλίο Δύσκολες Μητέρες που για άλλο λόγο το ξεκίνησα και μου γύρισε μπούμερανγκ. Για τελευταίο έχω το Έρως και Πάθος που πιέζει την αποδοχή πως έρωτας χωρίς θάνατο δεν υπάρχει και ο φόβος του χαμού συνεπάγεται της χαράς της ζωής.
- Πολλές Ζωές Πολλοί Δάσκαλοι // Μπράιαν Βάις
- Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας // Alice Miller
- Ούτε να το Σκεφτείς // Arnold Lazarus
- Φόβος // Thich Nhat Hanh
- Μεταμορφώστε τη ζωή σας // Louise Hay
- Ο Μύθος του Φυσιολογικού // Gabor Mate
- Το σώμα δεν ξεχνά // Bessel van der Kolk
- Η Αδικία που πληγώνει // Δημήτρης Καραγιάννης
- Δύσκολες Μητέρες // Terri Apter
- Έρως και Πάθος // Aldo Carotenuto
