Ανέκαθεν είχα την επιθυμία να γράψω βιβλία για τα οποία μου είναι αδύνατον να μιλήσω στη συνέχεια, βιβλία που κάνουν για μένα το βλέμμα του άλλου ανυπόφορο. Αλλά ποια ντροπή να μου προξενήσει η συγγραφή ενός βιβλίου το οποίο επιζητεί να φανεί αντάξιο των όσων βίωσα στα δώδεκά μου χρόνια.

«Η Ερνό χρησιμοποιεί μια γλώσσα αποδραματοποιημένη, απλή, ουδέτερη, χωρίς επίθετα, χωρίς παρομοιώσεις, χωρίς κρίσεις, εντάσεις και φορτίσεις, ακόμα και όταν αναφέρεται σε ακραίες καταστάσεις. Πετυχαίνει έτσι να μετατρέψει τον αναγνώστη σε έναν παρατηρητή ο οποίος με ουδέτερη ματιά παρακολουθεί όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε εκείνην και στους άλλους, πετυχαίνει να μετατρέψει τον εαυτό της σε αντικείμενο παρατήρησης. Αναδεικνύει έτσι πτυχές του εγώ αλλά και της μεταπολεμικής κοινωνίας στη Γαλλία· και αναδεικνύει ζητήματα της μνήμης και των μυστικών παγίδων της αφηγηματικής τεχνικής.»
Ελισάβετ Κοτζιά, Καθημερινή